Parafia pw. Ducha Świętego w Koszalinie

Co to znaczy zostawić wszystko i pójść za Jezusem? To znaczy uwierzyć, że mówi prawdę. Bardziej zaufać Jemu niż sobie. To pozwolić, by nas odrywał od tego, na czym jesteśmy skupieni i czym jesteśmy pochłonięci. To nabrać dystansu do własnych dążeń. Choć zewnętrzne warunki pozostają jednakowe, wewnątrz zmienia się mnóstwo: w każdej sprawie pytamy Jezusa o Jego wolę, wszystko jej podporządkowujemy, pozwalając, aby to On faktycznie kierował naszym życiem.

Św. Paweł stwierdza: "Ten zaś, kto się łączy z Panem, jest z Nim jednym duchem". Czy widzisz Jezusa w twoim życiu, w twoim krzyżu, w twojej samotności, w twoim cierpieniu, czy chcesz Go zobaczyć w twojej starości i w twojej śmierci?

Kończy się okres Narodzenia Pańskiego. Tradycyjnie kolędy można śpiewać do święta Ofiarowania Pańskiego, do tego czasu można również pozostawić w kościele żłobek.

Papieskie intencje Apostolstwa Modlitwy: Intencja ogólna - Aby ludzie należący do różnych tradycji religijnych i wszyscy ludzie dobrej woli współpracowali w promowaniu pokoju. Intencja misyjna - Aby w tym roku, poświęconym życiu konsekrowanemu, zakonnicy i zakonnice odnaleźli radość płynąca z naśladowania Chrystusa i gorliwie oddawali się posługiwaniu ubogim.

Wchodząc do betlejemskiej groty, spotykamy szczęśliwą Rodzinę. Młoda Matka, równie młody jej mąż i maleńkie Dziecię w ich kochających rękach. To nic, że chłodno, ubogo i boli odrzucenie przez znajomych. Są szczęśliwi, bo tworzą kochającą się Rodzinę. Nikt z nich nie jest samotny. Każdy jest potrzebny; Maryja Dziecku i mężowi; Józef żonie i Jezusowi, a Niemowlę Matce i Józefowi. Oto sekret rodzinnego szczęścia.

Zbliża się dzień, w którym podejdziemy do swoich bliskich i znajomych z ręką wypełnioną chlebem, by złożyć im życzenia. Dzieląc się opłatkiem, dzielimy się własnym sercem. Takie bowiem znaczenie posiada obrzęd dzielenia się wigilijnym chlebem.

"Radujcie się zawsze w Panu" - głosi dziś antyfona na wejście. Adwent, jak zresztą całe chrześcijaństwo, zaprasza nas do radości zuchwałej. To ona jest miarą nadziei. Jeśli mimo wszystko - mimo smutku, niepowodzeń, zmęczenia własnym złem i głupotą - jest w nas wewnętrzna radość, to znaczy, że trwa nadzieja. Radość z tego, co przed nami, czego jeszcze nie widać, co jedynie daje się przeczuć w ledwie widocznych znakach, powoli przeradza się w pewność: "Pan jest blisko".

Przygotujcie drogę Panu, prostujcie ścieżki dla Niego - rozlega się dzisiaj wołanie proroka. To wezwanie do poprawy życia, by czas Adwentu nie został zmarnowany. Warto przy tym zauważyć, że o ile w mediach występują święta i cały handel oparty jest na roku liturgicznym, to Adwent nie istnieje ani w sklepach ani w restauracjach ani w prywatnych domach, tym bardziej w mediach. Gorzej, bo nie istnieje w wielu parafiach, bowiem nie ma ludzi, którzy przyszliby do kościoła. Stqd tym większe podziękowanie wiernym, którzy wypełniają codziennie przestrzeń naszej świątyni.

Adwent wymaga od nas postawy czuwania. Czuwanie oznacza stan gotowości i zmagania się ze zmęczeniem, zniechęceniem, apatią, smutkiem, nostalgią. To trudny wybór. To też postawa służebna.

Chrystus jest królem, bo "wszystko przez Niego i dla Niego zostało stworzone (...) i wszystko w Nim ma istnienie" (Kol 1, 16-17), w Nim "usłyszeliśmy słowo prawdy, Dobrą Nowinę o naszym zbawieniu" (por. Ef 1, 13), "w Nim mamy odkupienie" (Ef 1, 7) i wreszcie w Nim - jak to czytamy w dzisiejszym drugim czytaniu - zostanie ostatecznie pokonana śmierć. (O. Dariusz Kowalczyk SJ)